Latihan to indonezyjskie słowo określające 'trening’ lub 'ćwiczenie’, które to słowa lub ich synonimy w innych językach używane są często zamiennie. Jednakże słowo 'latihan’ jest zwykle preferowane z tego względu, że jako słowo nieznane pozwala uniknąć wszelkich skojarzeń ze znanymi już ideami czy doświadczeniami. Latihanu nie można się nauczyć lub naśladować.

Przychodzi on spontanicznie z wnętrza po otrzymaniu daru doświadczania Mocy Boga.

Otwarcie na otrzymywanie latihanu odbywa się w obecności osoby -helpera- u której to doświadczenie zostało wcześniej ustanowione. Doświadczenie latihanu u różnych osób jest inne, gdyż każdy ma inne potrzeby.

Latihanu nie można otrzymać poprzez wysiłki ludzkie lub ludzką wolę, ani wykorzystując umysł lub emocje. Latihan otrzymujemy tylko dzięki łasce Wszechmocnego Boga.

Jednocześnie człowiek może swą wolą powstrzymać działanie latihanu, który będzie trwał tylko tak długo jak długo poddamy się mu w naszym wnętrzu. Ci, którzy są upoważnieni do przekazywania doświadczenia Latihanu -helperzy- nie robią nic dla osoby, która go otrzymuje. Po prostu mają oni swój latihan w obecności osoby, która chce go doświadczyć. Proces ten spontanicznie rozpoczyna się w tej osobie i dokonuje się w niej bez przerwy i bez potrzeby używania uczuć, umysłu lub woli poza początkowym szczerym przyzwoleniem na poddanie się Woli Bożej wyrażonym przez tę osobę w momencie otwarcia.

Zazwyczaj latihan można otrzymywać dwa razy w tygodniu wraz z innymi członkami. Mężczyźni i kobiety doświadczają latihanu oddzielnie w towarzystwie jednego lub więcej helpera lub helperki. Helperzy dbają o systematyczność spotkań oraz o to, by latihan trwał pół godziny. Zwykle po kilku miesiącach doświadczania latihanu członkowie są gotowi, aby dodać jeszcze pół godziny samodzielnego latihanu. Zaleca się, aby nie przekraczać trzech latihanów na tydzień.