Nasza historia
Każda historia ma swój początek. To jest nasz …
Początki Subud
Subud nie jest nauką ani religią pomimo, że oparty jest na doświadczeniu religijnym. Jest to uznanie Mocy Boga, która wypełnia wszechświat zarówno widzialny jak i niewidzialny, a także jest to doświadczanie tej Mocy działającej w każdej istocie ludzkiej.
W Subud nie ma dogmatu, wyznania ani duchowieństwa. Członkowie Subud, podobnie jak wyznawcy wielkich religii świata, twierdzą, że ludzki umysł nie jest w stanie ogarnąć Boga. Wszystko, czego wymaga się od członków Subud jest to, aby z cierpliwością i szczerością poddali swą wolę Woli Boga.
Subud nie należy ani do Wschodu ani do Zachodu lecz do całego rodzaju ludzkiego; do ludzkości stojącej przed obliczem Boga Wszechmogącego. Subud nie jest niczym nowym. Doświadczenie to jest znane ludzkości od niepamiętnych czasów. Człowiek, zgodnie z Wolą Boga, obdarzony został Łaską Boską. Ale nowością jest to, że po raz pierwszy w historii ludzkości człowiek może otrzymywać tę łaskę z taką łatwością.
Subud pojawił się w 1924 roku, kiedy to pewien Indonezyjczyk o imieniu Muhammad Subuh po raz pierwszy doświadczył działania Mocy Bożej. Doświadczenie to rozpoczęło trzyletni okres intensywnego procesu zachodzącego w jego duszy. Pod koniec tego okresu okazało się, że doświadczenie to nie było przeznaczone tylko dla niego. Albowiem każdy mógł otrzymać ten dar, jeśli tylko o niego poprosił. Początkowo tylko rodzina i najbliżsi przyjaciele doświadczali kontaktu z Mocą Boga, ale wkrótce ludzie z całej Indonezji mogli doświadczać tego przeżycia. Ludzie ci, po upoważnieniu przez Bapaka, mogli przekazywać ten dar innym.
Dopiero w 1956 roku Subud dotarł na Zachód i od tej pory rozprzestrzenił się prawie we wszystkich krajach świata.
W latach 50 Bapak przeniósł się do Dżakarty, gdzie poznał Huseina Rofé, angielskiego dziennikarza i lingwistę, który przybył na Jawę w poszukiwaniu nauczyciela duchowego. Rofé dołączył do Subudu i odegrał kluczową rolę w jego rozprzestrzenianiu poza Indonezję, podróżując dalej do Hongkongu i Japonii. Później udał się na Cypr i do Anglii na zaproszenie kilku uczniów rosyjskiego mędrca, Gurdżijewa. Gurdżijew zmarł w 1949 roku, pozostawiając wielu uczniów poszukujących nauczyciela, który dokończyłby jego dzieło.
Sam Muhammad Subuh przybył do Anglii w 1957 roku, zatrzymując się w Coombe Springs na przedmieściach Londynu, gdzie John Godolphin Bennett, naukowiec i matematyk, założył Instytut Harmonijnego Rozwoju Człowieka, aby dalej rozwijać prace George’a Ivanovitcha Gurdżijewa.
Subud szybko się rozprzestrzenił, początkowo w ramach gotowej sieci ruchu Gurdżijewa, ale wkrótce także na szeroką publiczność. Tysiące ludzi zostało inicjowanych, a ruch otrzymał znaczną publiczność, gdy gwiazda filmowa Eva Bartok wyzdrowiała z guza żołądka po praktyce latihan.
Subud rozprzestrzenia się dzięki ustnym przekazom i żywemu przykładowi, a nie reklamie. I chociaż napisano wiele książek Subud, to służą one raczej temu, aby czytelnicy rozpoznali to, czego świadomie lub podświadomie poszukiwali.
Pak Subuh – Pak lub Bapak to indonezyjska forma zwracania się do starszego lub szanowanego mężczyzny – wiele podróżował począwszy od 1957 roku, w którym po raz pierwszy opuścił Indonezję. Udał się on wtedy do Anglii, gdzie niewielka grupka ludzi doświadczała Mocy Bożej w Subud jeszcze przed przybyciem Bapaka. Doświadczenie to zostało im przekazane przez Europejczyka, który przez pewien czas mieszkał w Indonezji. W trakcie pobytu Bapaka w Anglii, w drugiej połowie 1957 roku, setki ludzi przyszły do Subud. Niektórzy z nich pochodzili z innych krajów Europy oraz Ameryki, co zaowocowało późniejszymi wizytami Pak Subuha w tych krajach.
Pak Subuh nie jest nauczycielem, chociaż w Indonezji mówi się o nim Pemimpin Kedjiwaan co znaczy „duchowy przewodnik”. Pomimo, że Bapak udziela przewodnictwa i porad, to wyjaśnia on również, że wszelkie nauki potrzebne rodzajowi ludzkiemu zostały już zawarte w wielkich religiach świata.
Subud nie oddziela nikogo od religii, której jest wyznawcą. Daje on raczej możliwość życia zgodnego z naukami zawartymi w tej religii poprzez oczyszczanie z wszelkich negatywnych wpływów tak abyśmy mogli stać się Prawdziwymi Istotami Ludzkimi.
Przekazywanie doświadczania Mocy Bożej nie jest uzależnione od obecności Pak Subuha, ponieważ upoważnił on wiele kobiet i wielu mężczyzn w każdym kraju, w którym istnieje Subud, do działania jako jego pomocnicy i przedstawiciele. „Helperzy” ci wcale nie muszą znajdować się na wysokim szczeblu rozwoju duchowego, chociaż niektórzy z nich faktycznie osiągnęli ten poziom. Wybiera się ich spośród tych ludzi, których doświadczenie jest wystarczające, aby pełnić tę funkcję.
Słowo SUBUD nie jest bezpośrednio związane z imieniem Pak Subuha.
SUBUD to skrót trzech sanskryckich słów: SUSILA, BUDHI, DHARMA.
W Subud tłumaczy się je następująco:
SUSILA to życie zgodne z Wolą Boga;
BUDHI to wewnętrzna siła właściwa naturze ludzkiej;
DHARMA to poddanie i pokora wobec Mocy Boga.
Słowem – SUBUD to braterstwo kobiet i mężczyzn wszystkich ras i religii, zjednoczonych wielbieniem Boga w Latihanie.
Latihan jest podstawą Subud.
Pomimo, że Bapak udziela przewodnictwa i porad, to wyjaśnia on również, że wszelkie nauki potrzebne rodzajowi ludzkiemu zostały już zawarte w wielkich religiach świata.
Subud nie oddziela nikogo od religii, której jest wyznawcą.
Daje on raczej możliwość życia zgodnego z naukami zawartymi w tej religii poprzez oczyszczanie z wszelkich negatywnych wpływów tak abyśmy mogli stać się Prawdziwymi Istotami Ludzkimi.
Subud